سه شنبه ۱۱ بهمن ۰۱ | ۱۲:۴۹ ۱۹۰ بازديد
به نام خدا. سلام. کوه، غار، درخت، آسمان هر چهار تا محل اتصال روح انسان با عالَم بالا بوده است و اغلب منجر به الهام غیبی گردید. مثلا" از «درخت کیهانی» در ادبیات ملل به نیکی یاد می‌شود که در روایات اسلامی ازین درخت با عنوان "طوبی" یاد شد.
خواستم بگویم در شهر خبری نیست، شهر رشد غلط در دل طبیعت است، هر چه هست در سر کوه، درون غار، روی درخت، زیر آسمان و البته از نهاد آدمیان است. زمانی زمین با آسمان وصلت می‌کند که دلِ یک آدم، لحظاتی از مادیات کَنده و به معنویات سوق داده شود. به قول فردوسی: همه سر نهاده سوی آسمان / سوی کردگار مکان و زمان
ایران "صدای نو" در جهان
مدارا در کتاب "شرح جنود عقل و جهل"
رُمان "یعقوب کذاب" رُمان"زندگی رؤیایی سوخانوف"
معنی زندگی از نظر ویل دورانت
مقداری از عمق قضیهی فلسطین
رمان «کهکشان نیستی» و چند رمان دیگر